من در اين تاريكيفكر يك بره روشن هستمكه بيايد علف خستگي‌ام را بچرد من در اين تاريكيامتداد تر بازوهايم رازير باراني مي‌بينمكه دعاهاي نخستين بشر را تر كرد من در اين تاريكيدرگشودم به چمن‌هاي قديم،به طلايي‌هايي، كه به ديوار اساطير تماشا كرديم من در اين تاريكيريشه‌ها را ديدمو براي بته نورس مرگ، آب را معني كردم

حرف ها دارم با تو اي مرغي كه مي خواني نهان از چشمو زمان را با صدايت مي گشايي ! چه ترا دردي است كز نهان خلوت خود مي زني آواو نشاط زندگي را از كف من مي ربايي؟ در كجا هستي نهان اي مرغ !زير تور سبزه هاي تر يا درون شاخه هاي شوق ؟مي پري از روي چشم سبز يك مردابيا كه...