از هجوم نغمه اي بشكافت گور مغز من امشب:مرده اي را جان به رگ ها ريخت،پا شد از جا در ميان سايه و روشن،بانگ زد بر من :مرا پنداشتي مردهو به خاك روزهاي رفته بسپرده؟ليك پندار تو بيهوده است:پيكر من مرگ را از خويش مي راندسرگذشت من به زهر لحظه هاي تلخ آلوده استمن به هر فرصت كه يابم بر تو مي تازمشادي ات...

فرسود پاي خود را چشمم به راه دورتا حرف من پذيرد آخر كه :زندگي رنگ خيال بر رخ تصوير خواب بود دل را به رنج هجر سپردم، ولي چه سود،پايان شام شكوه امصبح عتاب بود چشمم نخورد آب از اين عمر پر شكست:اين خانه را تمامي پي روي آب بود پايم خليده خار بيابان جز با گلوي خشك نكوبيده ام به راهليكن كسي ،...

ديرگاهی است كه در اين تنهايی رنگ خاموشی در طرح لب است بانگی از دور مرا می‌خواند ليك پاهايم در قير شب است رخنه‌ای نيست در اين تاريكی در و ديوار به هم پيوسته سايه‌ای لغزد اگر روی زمين نقش وهمی است ز بندی رسته نفس آدم‌ها سر بسر افسرده است روزگاری است در اين گوشه پژمرده هوا هر نشاطی مرده استدست جادويی شب...

سكوت ، بند گسسته است.كنار دره، درخت شكوه پيكر بيدي.در آسمان شفق رنگ عبور ابر سپيدي. نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش.نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين.كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر.ز خوف دره خاموشنهفته جنبش پيكر.به راه مي نگرد سرد، خشك ، تلخ، غمين. چو مار روي تن كوه مي خزد راهي ،به راه، رهگذري.خيال دره و تنهاييدوانده...