تنها ، و روي ساحل،مردي به راه مي گذرد.نزديك پاي او دريا، همه صدا.شب، گيج در تلاطم امواج.باد هراس پيكررو مي كند به ساحل و در چشم هاي مردنقش خاطر را پر رنگ مي كند.انگارهي ميزند كه :مرد! كجا مي روي ، كجا؟و مرد مي رود به ره خويش.و باد سرگرانهي ميزند دوباره: كجا مي روي ؟و مرد مي رود.و باد همچنان… امواج ،...

قصه ام ديگر زنگار گرفت:با نفس هاي شبم پيوندي است.پرتويي لغزد اگر بر لب او،گويدم دل : هوس لبخندي است. خيره چشمانش با من گويد:كو چراغي كه فروزد دل ما؟هر كه افسرد به جان ، با من گفت:آتشي كو كه بسوزد دل ما؟ خشت مي افتد از اين ديوار.رنج بيهوده نگهبانش برد.دست بايد نرود سوي كلنگ،سيل اگر آمد آسانش برد. باد نمناك زمان مي...

دنگ…، دنگ ….ساعت گيج زمان در شب عمرمي زند پي در پي زنگ.زهر اين فكر كه اين دم گذر استمي شود نقش به ديوار رگ هستي من.لحظه ام پر شده از لذتيا به زنگار غمي آلوده است.ليك چون بايد اين دم گذرد،پس اگر مي گريم گريه ام بي ثمر است.و اگر مي خندمخنده ام بيهوده است. دنگ…، دنگ ….لحظه ها مي گذرد.آنچه بگذشت ،...

دود مي خيزد ز خلوتگاه من.كس خبر كي يابد از ويرانه ام ؟با درون سوخته دارم سخن.كي به پايان مي رسد افسانه ام ؟ دست از دامان شب برداشتم تا بياويزم به گيسوي سحر.خويش را از ساحل افكندم در آب،ليك از ژرفاي دريا بي خبر. بر تن ديوارها طرح شكست.كس دگر رنگي در اين سامان نديد.چشم ميدوزد خيال روز و شب از درون دل...